Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Ποιός απ' όλους ευθύνεται τελικά για την εγκληματικότητα?

Είναι το κοινωνικό φαινόμενο το οποίο οι πολίτες θεωρούν τον φόβο και τον τρόμο τους. Ταυτόχρονα είναι το φαινόμενο που υπάρχει και μαστίζει όλες τις χώρες του κόσμου αλλά ταυτόχρονα γίνεται τεράστια προσπάθεια για την πάταξη του. Φυσικά μιλάμε για ένα από τα κυριότερα «καρκινώματα» της σημερινής κοινωνίας και του συστήματος, την εγκληματικότητα.
Ο όρος εγκληματικότητα είναι δύσκολο να αναλυθεί, καθώς οι παράγοντες που καθορίζουν την έξαρση ή την πτώση της είναι πολλοί. Επίσης είναι ακόμη πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί αφού για να γίνει αυτό, πρέπει αρχικά να γίνει πρόληψη του φαινομένου και ύστερα καταπολέμηση. Άλλωστε εμείς οι Έλληνες μπορούμε να δώσουμε την ψήφο εμπιστοσύνης μας στην Ελληνική Αστυνομία για το θέμα αυτό από τη στιγμή που πολλές φορές κάνει ανεπαρκώς το χρέος της ως προς τους πολίτες;
Αναλυτικά, με εξαίρεση τις ανθρωποκτονίες, στις οποίες η χώρα μας καταλαμβάνει την πέμπτη θέση της κατάταξης -χαμηλότερα όμως του μέσου όρου- η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση μεταξύ των χωρών της Ε.Ε στην εγκληματικότητα, σύμφωνα με έρευνα του 2003 που διεξήχθη από το βρετανικό BBC. Παρ’ όλα αυτά οι Έλληνες πολίτες εμφανίζονται να είναι οι περισσότερο ανασφαλείς Ευρωπαίοι. Συγκεκριμένα, στον πίνακα με τον γενικό δείκτη εγκληματικότητας μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης την πρώτη θέση καταλαμβάνει η Βρετανία και ακολουθούν η Δανία, το Βέλγιο, η Σουηδία, η Φινλανδία και η Γαλλία, ενώ τις τρεις τελευταίες θέσεις κατέχουν κατά σειρά η Γερμανία, η Αυστρία και η Ελλάδα.Στις ανθρωποκτονίες η Ισπανία και η Φινλανδία έρχονται πρώτες με διαφορά από τις υπόλοιπες χώρες, ενώ γενικώς στα εγκλήματα φυσικής βίας (βιασμοί, επικίνδυνες σωματικές βλάβες, ληστείες) τα «σκήπτρα» καταλαμβάνει και πάλι η Βρετανία και στη δεύτερη θέση, βρίσκεται η Δανία.
Τώρα αν πάρουμε το θέμα από μια γενικότερη άποψη, πολλές φορές τα ανθρώπινα δικαιώματα συγκρούονται με τις νομοθεσίες και τα διατάγματα που πολλές φορές περιορίζουν και υποθάλπουν τον πολίτη. Μάλιστα, μεγάλες αναταράξεις και έξαρση της αντίδρασης του λαού και συνεπώς της εγκληματικότητας, παρατηρείται όταν η εκάστοτε κυβέρνηση ψηφίζει ή με άλλα λόγια «επιβάλλει» διαφόρους νόμους που θεωρούνται αντισυνταγματικοί, κυρίως για την μεσαία και κατώτερη κοινωνική τάξη.
Η διαχρονική φτώχεια, η υψηλή ανισότητα στη διανομή του εισοδήματος, οι χαμηλές κοινωνικές δαπάνες, η άδικη φορολογική πολιτική, το χαμηλό επίπεδο δαπανών για την Παιδεία, την Υγεία, τα επιδόματα ανεργίας, η έλλειψη οποιασδήποτε μορφής εγγυημένου εισοδήματος και τα ισχνά ποσοστά συμμετοχής σε προγράμματα όπως η «διά βίου εκπαίδευση» έχουν καταπνίξει τον πολίτη και δημιουργείται μια αίσθηση καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του. Αποτέλεσμα αυτού είναι ο πολίτης να στρέφεται κόντρα στον νόμο και πολλές φορές, μέσα στην απόγνωσή του, ξεπερνάει τα όρια του πταίσματος και προχωράει σε πλημμελήματα ή ακόμη και σε εγκλήματα.
Συνεπώς καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως εγκληματικότητα, νομοθεσία και ανθρώπινα δικαιώματα και οι συνέπειές τους είναι άρρηκτα δεμένοι μεταξύ τους.Άλλωστε στις περισσότερες χώρες του κόσμου, όπως λόγου χάρη στις ΗΠΑ, η εγκληματικότητα αποτελεί την μάστιγα της σημερινής μας εποχής, ένα άλυτο κοινωνικό φαινόμενο που φαίνεται αδύνατον να αντιμετωπιστεί. Το πόρισμα που προκύπτει από όλα αυτά είναι το εξής: ποιος είναι τελικά στην ουσία ο εγκληματίας της υπόθεσης, ο λαός ή οι κυβερνήσεις;

Δεν υπάρχουν σχόλια: